[11/22, 1:06 PM] 98 41 121780: A Culture Without the Possibility of Redemption Is a Toxic Culture
The paradox of social media, and so much of our technology, is that it keeps us locked in an eternal present, while at the same time creating an eternal archive that never fades away. The result isn’t just higher levels of anxiety, depression and loneliness, it also makes it harder for us to grow and evolve — which is, after all, our essential purpose at the heart of every spiritual and philosophical tradition. Evolution did not stop when we evolved from the apes. There is an instinct embedded in us, our fourth instinct, beyond the more recognized instincts of survival, sex and power, that drives us to evolve and to grow through our mistakes, through pain, and through self-discovery.
But we’ve reached a dangerous moment in our culture where we assume a frozen ideal, a state of arrested development, from which no growth or improvement are assumed possible. Because growth cannot happen without the necessary ingredients of redemption, forgiveness and self-forgiveness. If we’re not allowed to learn from our mistakes, atone for them, become better people, then we can grow neither individually nor collectively. After all, the great documents we live by assume a progression — whether it’s the never-ending journey toward “a more perfect union” or Martin Luther King’s “arc of the moral universe” bending toward justice — and even our Constitution had amendments.
But true change at the systemic level has to be accompanied by change at the personal level. As Aleksandr Solzhenitsyn put it, “the line separating good and evil passes not through states, nor between classes, nor between political parties either — but right through every human heart.” Dr. King knew that, which is why he had made it clear that to change society, “you’ve got to change the heart.”
The word “redemption” comes from the Latin redemptionem — one of its meanings is releasing. Redemption allows us to thrive by being released from our worst moments. And that’s exactly what our modern technology and our current culture make it increasingly difficult to do. By keeping our worst moments in the foreground forever, by keeping all wounds fresh and preventing them from healing over, we’re never able to be released from them, to evolve and make ourselves and our world better. In business, we extol the growth mindset, but a world without redemption enshrines its opposite: the much-despised fixed mindset.
Another way our technology makes this harder is because of what’s known as “context collapse.” This is what happens when not only the original context of when and where an offending incident occurred is stripped away, but also the entire context of the offender’s life leading up to that moment. “These algorithms can’t distinguish between outrage and shaming that is proportionate and outrage and shaming that is disproportionate to the original transgression,” says Molly Crockett, a Yale assistant psychology professor who studies moral outrage online. The result is what University of North Carolina professor Alice Marwick calls “morally motivated networked harassment,” when the multitude descend on whomever has been chosen as the Twitter Target of the Day.
“Social media is like an accelerant to an arson,” says Bard College President Leon Botstein. “Everything moves rapidly and out of control. So, the slightest spark creates an avalanche of retribution. There’s no room for error. And the response is not to start a conversation or a dialogue, but to shut the person out in some way.”
We’ve all seen it happen. An offensive tweet is sent out, or one is found from a decade ago, and the algorithms fire up a storm — one that will live forever, come to define someone for life and limit their possibility for growth. It happens every day on social media. It’s happening to someone right now as you read this. And it has to stop. We can choose to be a society in which we widen the circle of our concern, or we can become a circular firing squad. It won’t be the first time in history. During the French Revolution, prominent revolutionaries who had worked together to bring down the French aristocracy started accusing and even killing each other. Maximilien Robespierre introduced the reign of virtue, which became a Reign of Terror — virtue signaling becoming cancel culture in the extreme. In April 1794, one of the revolutionaries, Georges Danton, was led to the guillotine for urging moderation. “Robespierre will follow me,” he prophesied to his executioner, and indeed three months later it was Robespierre who was led to the guillotine. In a reign of virtuous terror no one is virtuous enough!
Forgiveness doesn’t suspend judgment, it doesn’t mean not holding people accountable or ignoring injustices or forgetting the past. It simply allows the offender the possibility of atonement and progress. Of course, forgiveness is not easy, but who wants to live in a world where there is no forgiveness, no compassion and no love?
And there are powerful examples of forgiveness that we can learn from. Like Nelson Mandela, who emerged from 27 years in prison and chose to forgive his captors instead of exacting revenge. “As I walked out the door toward the gate that would lead to my freedom,” he said, “I knew if I didn’t leave my bitterness and hatred behind, I’d still be in prison.”
We can see a particularly powerful example in the life and legacy of the late Congressman John Lewis. He was arrested some 40 times while protesting for civil rights in the 1960s, and another half-dozen times protesting for various causes as a congressman. In 1961, Lewis was beaten and bloodied by a mob for entering a “whites only” bus station waiting room in South Carolina. Half a century later, in 2009, Elwin Wilson, a former Ku Klux Klan member who had been in that mob, came to Washington to seek Lewis’ forgiveness.
“Without a moment of hesitation, I looked back at him and said, ‘I accept your apology,’” Lewis wrote in his book Across That Bridge. After which, Lewis continued, “the man’s son started crying, he started crying and they hugged me and I hugged them both back and I started crying too, they started calling me brother and I called them brother.” The two met several more times after that. “This was a great testament to the power of love to overcome hatred,” wrote Lewis. And it’s why historian Sean Wilentz calls Lewis “a steady force for America’s redemption.”
The reason we forgive isn’t just to release the offender, it’s to release ourselves as well. As The Rev. J.C. Austin of Auburn Theological Seminary in New York says, “We do not do it to let the perpetrators off the hook. We do it to preserve our own humanity.”
Forgiveness is not just essential for our spiritual health. Studies have shown that forgiveness is also good for our mental and physical health. In a study by researchers from Hope College, participants were asked to think about someone who had mistreated them. While they ruminated on past slights, their stress responses went up — with increased blood pressure, heart rate, facial tension and sweating. When the same participants were asked to think about forgiving their transgressors, their physical arousal subsided. Forgiveness has also been found to lower levels of stress, anxiety and depression, decrease heart attack risk, improve our sleep and even lower cholesterol levels.
We can also see the pull of revenge vs. redemption in our criminal justice system. Most sentences aren’t for life without the possibility of parole. The fact that there’s an end date is an implicit acknowledgment that offenders can move past their worst moment and rejoin society.
One of my favorite shows of the last few years is Van Jones’ CNN series, “The Redemption Project,” which brings criminal offenders face-to-face with their victims. It’s incredibly powerful, and illustrates the possibilities of a system based not on retribution but on redemption. It’s a show that answers the question bell hooks once posed: “how do we hold people accountable for wrongdoing and yet at the same time remain in touch with their humanity enough to believe in their capacity to be transformed?” As Van Jones explains it, the goal of restorative justice is “for all parties — and the community itself — to be restored to whatever degree of wellness and wholeness is possible. It seeks accountability from the trespasser, but ultimately healing for everyone involved.”
This brings us back to technology’s role. What we need, to allow for both individual and collective redemption, is to use technology in ways that augment our fundamental need to grow and evolve, instead of working against it. Just because our technology encourages context collapse and the call-out culture that ensues doesn’t mean we have to participate in it.
There are, of course, times for calling out, but as Loretta J. Ross, a professor at Smith College, has written, there are also times for calling in — meant not to shame, but to create connection and allow for growth. “What I’m really impatient with is calling people out for something they said when they were a teenager when they’re now 55,” Ross said. “I mean, we all at some point did some unbelievably stupid stuff as teenagers, right?… The calling-in practice means you always keep a seat at the table for them if they come back.”
Another example of improving our use of technology are laws enshrining the right to be forgotten, which provides a way for people to have private information about them removed from internet search engines. The rule is in effect in the European Union and several other countries. While it hasn’t yet come to the U.S., a recent Pew Research poll found that 74% of Americans support the idea. And some news outlets have begun their own efforts. Earlier this year, The Boston Globe launched its “Fresh Start” program, which allows people named in stories to apply to have the information updated or removed. “It was never our intent to have a short and relatively inconsequential Globe story affect the futures of the ordinary people who might be the subjects,” Globe editor Brian McGrory said. “Our sense, given the criminal justice system, is that this has had a disproportionate impact on people of color.”
We all want change, both for ourselves and for our society. And for that to happen, we have to create a culture in which we’re allowed to be forgiven and learn from our mistakes. That means forgiving others, and forgiving ourselves. Our purpose in life isn’t to be perfect, but to always strive and work toward becoming better. When our technology works against this fundamental drive, we need to re-evaluate our relationship with technology and ask ourselves if we are allowing it to create a dystopian world no one would want to live in, fueling conflict and hate and shrinking our humanity. As theologian Barbara Holmes put it, “Love is the greatest mystery of all. Not love as a warm and fuzzy feeling, but love as the animating force that holds us together.”
By
Jagadeesh Krishnan psychologist and international Author
[11/22, 1:08 PM] 98 41 121780: மீட்பின் சாத்தியம் இல்லாத கலாச்சாரம் ஒரு நச்சு கலாச்சாரம்
சமூக ஊடகங்களின் முரண்பாடு மற்றும் நமது தொழில்நுட்பத்தின் பல, அது நம்மை ஒரு நித்திய நிகழ்காலத்தில் அடைத்து வைக்கிறது, அதே நேரத்தில் ஒருபோதும் மறைந்து போகாத ஒரு நித்திய காப்பகத்தை உருவாக்குகிறது. இதன் விளைவாக அதிக அளவு கவலை, மனச்சோர்வு மற்றும் தனிமை மட்டுமல்ல, இது நம்மை வளரவும் பரிணமிக்கவும் கடினமாக்குகிறது - எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, ஒவ்வொரு ஆன்மீக மற்றும் தத்துவ பாரம்பரியத்தின் இதயத்திலும் நமது அத்தியாவசிய நோக்கம். குரங்கிலிருந்து நாம் உருவானபோது பரிணாமம் நிற்கவில்லை. உயிர், பாலினம் மற்றும் அதிகாரம் போன்ற அங்கீகரிக்கப்பட்ட உள்ளுணர்வுகளுக்கு அப்பால், நமது நான்காவது உள்ளுணர்வு நம்மில் பொதிந்துள்ளது, இது நமது தவறுகள், வலிகள் மற்றும் சுய-கண்டுபிடிப்பு மூலம் பரிணமிக்கவும் வளரவும் நம்மைத் தூண்டுகிறது.
ஆனால், நமது கலாச்சாரத்தில் ஒரு ஆபத்தான தருணத்தை அடைந்துவிட்டோம், அங்கு நாம் ஒரு உறைந்த இலட்சியத்தை, கைது செய்யப்பட்ட வளர்ச்சியின் நிலையைக் கருதுகிறோம், அதில் இருந்து எந்த வளர்ச்சியும் அல்லது முன்னேற்றமும் சாத்தியமில்லை என்று கருதப்படுகிறது. ஏனெனில் மீட்பு, மன்னிப்பு மற்றும் சுய-மன்னிப்பு ஆகியவற்றின் தேவையான பொருட்கள் இல்லாமல் வளர்ச்சி நடக்காது. நம் தவறுகளில் இருந்து பாடம் கற்றுக் கொள்ளவும், அவர்களுக்குப் பரிகாரம் செய்யவும், சிறந்த மனிதர்களாக மாறவும் அனுமதிக்கப்படாவிட்டால், நாம் தனித்தனியாகவோ கூட்டாகவோ வளர முடியாது. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, நாம் வாழும் சிறந்த ஆவணங்கள் ஒரு முன்னேற்றத்தைக் கருதுகின்றன - அது "மிகவும் சரியான தொழிற்சங்கத்தை" நோக்கிய முடிவில்லாத பயணமாக இருந்தாலும் அல்லது மார்ட்டின் லூதர் கிங்கின் "தார்மீக பிரபஞ்சத்தின் வளைவு" நீதியை நோக்கி வளைந்திருந்தாலும் - மற்றும் நமது அரசியலமைப்பில் கூட திருத்தங்கள் இருந்தன.
ஆனால் அமைப்பு மட்டத்தில் உண்மையான மாற்றம் தனிப்பட்ட மட்டத்தில் மாற்றத்துடன் இருக்க வேண்டும். அலெக்சாண்டர் சோல்ஜெனிட்சின் கூறியது போல், "நல்லதையும் தீமையையும் பிரிக்கும் கோடு மாநிலங்கள் வழியாகவோ, வர்க்கங்களுக்கு இடையில் அல்லது அரசியல் கட்சிகளுக்கு இடையில் அல்ல - ஆனால் ஒவ்வொரு மனித இதயத்தின் வழியாகவும் செல்கிறது." டாக்டர் ராஜாவுக்குத் தெரியும், அதனால்தான் சமுதாயத்தை மாற்ற, "நீங்கள் இதயத்தை மாற்ற வேண்டும்" என்று அவர் தெளிவுபடுத்தினார்.
"மீட்பு" என்ற வார்த்தை லத்தீன் redemptionem என்பதிலிருந்து வந்தது - அதன் அர்த்தங்களில் ஒன்று வெளியிடுவது. மீட்பு என்பது நமது மோசமான தருணங்களில் இருந்து விடுபடுவதன் மூலம் நம்மை செழிக்க அனுமதிக்கிறது. அதுவே நமது நவீன தொழில்நுட்பமும் நமது தற்போதைய கலாச்சாரமும் செய்வதை கடினமாக்குகிறது. எங்களின் மோசமான தருணங்களை எப்போதும் முன்னிலையில் வைத்திருப்பதன் மூலம், எல்லா காயங்களையும் புதியதாக வைத்திருப்பதன் மூலமும், அவை குணமடையாமல் தடுப்பதன் மூலமும், அவற்றிலிருந்து நாம் ஒருபோதும் விடுபட முடியாது, நம்மையும் நம் உலகத்தையும் மேம்படுத்தி மேம்படுத்த முடியாது. வணிகத்தில், வளர்ச்சி மனப்பான்மையை நாங்கள் போற்றுகிறோம், ஆனால் மீட்பற்ற உலகம் அதற்கு நேர்மாறாக உள்ளது: மிகவும் வெறுக்கப்பட்ட நிலையான மனநிலை.
எங்கள் தொழில்நுட்பம் இதை கடினமாக்கும் மற்றொரு வழி "சூழல் சரிவு" என்று அறியப்படுகிறது. ஒரு புண்படுத்தும் சம்பவம் எப்போது, எங்கே நடந்தது என்பதற்கான அசல் சூழல் மட்டுமல்ல, அந்தக் கணம் வரை செல்லும் குற்றவாளியின் வாழ்க்கையின் முழு சூழலும் அகற்றப்படும்போது இதுதான் நடக்கும். "இந்த வழிமுறைகளால் சீற்றம் மற்றும் அவமானம் ஆகியவற்றுக்கு விகிதாசாரம் மற்றும் சீற்றம் மற்றும் அவமானம் ஆகியவற்றை வேறுபடுத்திப் பார்க்க முடியாது," என்று ஆன்லைனில் தார்மீக சீற்றத்தைப் படிக்கும் யேல் உதவி உளவியல் பேராசிரியரான மோலி க்ரோக்கெட் கூறுகிறார். இதன் விளைவாக, வட கரோலினா பல்கலைக்கழக பேராசிரியர் ஆலிஸ் மார்விக், "தார்மீக உந்துதல் நெட்வொர்க் துன்புறுத்தல்" என்று அழைக்கிறார்.
"சமூக ஊடகங்கள் ஒரு தீக்குளிப்புக்கு விரைவுபடுத்துவது போன்றது" என்கிறார் பார்ட் கல்லூரியின் தலைவர் லியோன் போட்ஸ்டீன். “எல்லாமே வேகமாகவும் கட்டுப்பாட்டை மீறியும் நகர்கிறது. எனவே, சிறிதளவு தீப்பொறி பழிவாங்கும் பனிச்சரிவை உருவாக்குகிறது. பிழைக்கு இடமில்லை. மேலும் பதில் ஒரு உரையாடலையோ அல்லது உரையாடலையோ தொடங்குவது அல்ல, ஆனால் அந்த நபரை ஏதோ ஒரு வழியில் மூடுவதுதான்.”
அது நடப்பதை நாம் அனைவரும் பார்த்திருக்கிறோம். ஒரு புண்படுத்தும் ட்வீட் அனுப்பப்பட்டது, அல்லது ஒரு தசாப்தத்திற்கு முன்பு இருந்து கண்டுபிடிக்கப்பட்டது, மற்றும் அல்காரிதம்கள் ஒரு புயலைத் தூண்டுகின்றன - இது என்றென்றும் வாழும், ஒருவரை வாழ்நாளில் வரையறுத்து, அவர்களின் வளர்ச்சிக்கான சாத்தியத்தை மட்டுப்படுத்துகிறது. இது சமூக வலைதளங்களில் தினமும் நடக்கிறது. இதைப் படிக்கும் போது இப்போது ஒருவருக்கு இது நடக்கிறது. மேலும் அது நிறுத்தப்பட வேண்டும். நமது கவலையின் வட்டத்தை விரிவுபடுத்தும் சமூகமாக நாம் தேர்வு செய்யலாம் அல்லது ஒரு வட்ட துப்பாக்கிச் சூடு அணியாக மாறலாம். வரலாற்றில் இது முதல் முறையாக இருக்காது. பிரெஞ்சுப் புரட்சியின் போது, பிரெஞ்சு பிரபுத்துவத்தை வீழ்த்துவதற்கு ஒன்றாக உழைத்த முக்கிய புரட்சியாளர்கள் ஒருவரையொருவர் குற்றம் சாட்டவும் கொலை செய்யவும் தொடங்கினர். Maximilien Robespierre நல்லொழுக்கத்தின் ஆட்சியை அறிமுகப்படுத்தினார், இது பயங்கரவாதத்தின் ஆட்சியாக மாறியது - நல்லொழுக்க சமிக்ஞை தீவிர கலாச்சாரத்தை ரத்து செய்கிறது. ஏப்ரல் 1794 இல், புரட்சியாளர்களில் ஒருவரான ஜார்ஜஸ் டான்டன், மிதவாதத்தை வலியுறுத்துவதற்காக கில்லட்டின் வழிநடத்தப்பட்டார். "ரோபஸ்பியர் என்னைப் பின்தொடர்வார்," என்று அவர் தனது மரணதண்டனை நிறைவேற்றுபவருக்கு தீர்க்கதரிசனம் கூறினார், உண்மையில் மூன்று மாதங்களுக்குப் பிறகு ரோபஸ்பியர் தான் கில்லட்டினுக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டார். அறம் நிறைந்த பயங்கர ஆட்சியில் யாரும் அறம் போதாது!
மன்னிப்பு என்பது தீர்ப்பை இடைநிறுத்துவதில்லை, மக்கள் பொறுப்பேற்காமல் இருத்தல் அல்லது அநீதிகளைப் புறக்கணிப்பது அல்லது கடந்த காலத்தை மறந்துவிடுவது என்று அர்த்தமல்ல. இது வெறுமனே குற்றவாளிக்கு பரிகாரம் மற்றும் முன்னேற்றத்திற்கான சாத்தியத்தை அனுமதிக்கிறது. நிச்சயமாக, மன்னிப்பு எளிதானது அல்ல, ஆனால் மன்னிப்பு, இரக்கம் மற்றும் அன்பு இல்லாத உலகில் யார் வாழ விரும்புகிறார்கள்?
மன்னிப்புக்கான சக்திவாய்ந்த எடுத்துக்காட்டுகள் உள்ளன, அதை நாம் கற்றுக்கொள்ளலாம். நெல்சன் மண்டேலாவைப் போல, 27 ஆண்டுகள் சிறையில் இருந்து வெளிவந்து, பழிவாங்குவதற்குப் பதிலாக, சிறைப்பிடிக்கப்பட்டவர்களை மன்னிக்கத் தேர்ந்தெடுத்தார். "எனது சுதந்திரத்திற்கு வழிவகுக்கும் வாயிலை நோக்கி நான் கதவைத் தாண்டிச் சென்றபோது, என் கசப்பையும் வெறுப்பையும் நான் விட்டுவிடவில்லை என்றால், நான் இன்னும் சிறையில் இருப்பேன் என்று எனக்குத் தெரியும்" என்று அவர் கூறினார்.
மறைந்த காங்கிரஸ்காரர் ஜான் லூயிஸின் வாழ்க்கை மற்றும் பாரம்பரியத்தில் குறிப்பாக சக்திவாய்ந்த உதாரணத்தை நாம் காணலாம். அவர் 1960 களில் சிவில் உரிமைகளுக்காகப் போராடியபோது சுமார் 40 முறை கைது செய்யப்பட்டார், மேலும் அரை டஜன் முறை காங்கிரஸ்காரராக பல்வேறு காரணங்களுக்காகப் போராடினார். 1961 ஆம் ஆண்டில், தென் கரோலினாவில் உள்ள "வெள்ளையர்கள் மட்டும்" பேருந்து நிலையக் காத்திருப்பு அறைக்குள் நுழைந்ததற்காக லூயிஸ் ஒரு கும்பலால் தாக்கப்பட்டு இரத்தம் சிந்தப்பட்டார். அரை நூற்றாண்டுக்குப் பிறகு, 2009 இல், அந்தக் கும்பலில் இருந்த முன்னாள் கு க்ளக்ஸ் கிளான் உறுப்பினரான எல்வின் வில்சன், லூயிஸின் மன்னிப்பைப் பெற வாஷிங்டனுக்கு வந்தார்.
"ஒரு கணமும் தயங்காமல், நான் அவரைத் திரும்பிப் பார்த்து, 'உங்கள் மன்னிப்பை ஏற்றுக்கொள்கிறேன்' என்று சொன்னேன்," என்று லூயிஸ் தனது புத்தகமான அக்ராஸ் தட் பிரிட்ஜில் எழுதினார். அதன் பிறகு, லூயிஸ் தொடர்ந்தார், "அந்த மனிதனின் மகன் அழ ஆரம்பித்தான், அவன் அழ ஆரம்பித்தான், அவர்கள் என்னைக் கட்டிப்பிடித்தார்கள், நான் அவர்கள் இருவரையும் மீண்டும் கட்டிப்பிடித்தேன், நானும் அழ ஆரம்பித்தேன், அவர்கள் என்னை அண்ணா என்று அழைக்க ஆரம்பித்தார்கள், நான் அவர்களை அண்ணா என்று அழைத்தேன்." அதன் பிறகு இருவரும் பலமுறை சந்தித்தனர். "வெறுப்பை வெல்லும் அன்பின் சக்திக்கு இது ஒரு சிறந்த சான்றாகும்" என்று லூயிஸ் எழுதினார். அதனால்தான் வரலாற்றாசிரியர் சீன் விலென்ட்ஸ் லூயிஸை "அமெரிக்காவின் மீட்பிற்கான ஒரு நிலையான சக்தி" என்று அழைக்கிறார்.
நாம் மன்னிப்பதற்கான காரணம் குற்றவாளியை விடுவிப்பது மட்டுமல்ல, நம்மையும் விடுவிப்பதுதான். நியூயார்க்கில் உள்ள ஆபர்ன் இறையியல் செமினரியின் ரெவ். ஜே.சி. ஆஸ்டின் சொல்வது போல், “குற்றவாளிகளை கொக்கியை விட்டுவிட நாங்கள் அதைச் செய்யவில்லை. எங்கள் சொந்த மனித நேயத்தைப் பாதுகாக்க நாங்கள் இதைச் செய்கிறோம்.
மன்னிப்பு என்பது நமது ஆன்மீக ஆரோக்கியத்திற்கு மட்டும் இன்றியமையாதது. மன்னிப்பது நமது மன மற்றும் உடல் ஆரோக்கியத்திற்கும் நல்லது என்று ஆய்வுகள் தெரிவிக்கின்றன. ஹோப் கல்லூரியின் ஆராய்ச்சியாளர்கள் நடத்திய ஆய்வில், பங்கேற்பாளர்கள் தங்களை தவறாக நடத்திய ஒருவரைப் பற்றி சிந்திக்கும்படி கேட்டுக்கொள்ளப்பட்டனர். அவர்கள் கடந்த காலக் குறைகளைப் பற்றி யோசித்தபோது, அவர்களின் மன அழுத்த பதில்கள் அதிகரித்தன - அதிகரித்த இரத்த அழுத்தம், இதயத் துடிப்பு, முகப் பதற்றம் மற்றும் வியர்வை. அதே பங்கேற்பாளர்கள் தங்கள் மீறுபவர்களை மன்னிப்பது பற்றி சிந்திக்கும்படி கேட்கப்பட்டபோது, அவர்களின் உடல் தூண்டுதல் தணிந்தது. மன்னிப்பு மன அழுத்தம், பதட்டம் மற்றும் மனச்சோர்வைக் குறைக்கிறது, மாரடைப்பு அபாயத்தைக் குறைக்கிறது, நமது தூக்கத்தை மேம்படுத்துகிறது மற்றும் கொலஸ்ட்ரால் அளவைக் குறைக்கிறது.
நமது குற்றவியல் நீதி அமைப்பில் பழிவாங்கலுக்கு எதிராக மீட்பின் இழுவையையும் நாம் காணலாம். பரோலின் சாத்தியம் இல்லாமல் பெரும்பாலான தண்டனைகள் வாழ்நாள் முழுவதும் இல்லை. இறுதித் தேதி உள்ளது என்பது, குற்றவாளிகள் தங்களின் மோசமான தருணத்தை கடந்து மீண்டும் சமூகத்தில் சேரலாம் என்பதை மறைமுகமாக ஒப்புக்கொள்கிறது.
கடந்த சில வருடங்களில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த நிகழ்ச்சிகளில் ஒன்று வான் ஜோன்ஸின் CNN தொடர், "தி ரிடெம்ப்ஷன் ப்ராஜெக்ட்" ஆகும், இது கிரிமினல் குற்றவாளிகளை அவர்கள் பாதிக்கப்பட்டவர்களுடன் நேருக்கு நேர் சந்திக்கிறது. இது நம்பமுடியாத அளவிற்கு சக்தி வாய்ந்தது, மேலும் பழிவாங்கலின் அடிப்படையில் அல்ல, மீட்பின் அடிப்படையில் ஒரு அமைப்பின் சாத்தியக்கூறுகளை விளக்குகிறது. ஒருமுறை முன்வைக்கப்பட்ட பெல் கொக்கிகள் கேள்விக்கு பதிலளிக்கும் ஒரு நிகழ்ச்சி இது: "தவறான செயல்களுக்கு மக்களை எவ்வாறு பொறுப்பாக்குவது, அதே நேரத்தில் அவர்களின் மாற்றத்திற்கான திறனை நம்பும் அளவுக்கு அவர்களின் மனிதநேயத்துடன் தொடர்பில் இருப்பது எப்படி?" வான் ஜோன்ஸ் விளக்குவது போல, மறுசீரமைப்பு நீதியின் குறிக்கோள், “அனைத்து தரப்பினருக்கும் - மற்றும் சமூகமே - எந்த அளவிற்கு ஆரோக்கியம் மற்றும் முழுமை சாத்தியமோ அதை மீட்டெடுக்க வேண்டும். இது அத்துமீறுபவர்களிடமிருந்து பொறுப்புக்கூறலை நாடுகிறது, ஆனால் இறுதியில் சம்பந்தப்பட்ட அனைவருக்கும் குணமளிக்கிறது.
இது தொழில்நுட்பத்தின் பங்கிற்கு நம்மை மீண்டும் கொண்டு வருகிறது. தனிப்பட்ட மற்றும் கூட்டு மீட்பு ஆகிய இரண்டையும் அனுமதிக்க நமக்குத் தேவையானது, தொழில்நுட்பத்திற்கு எதிராக செயல்படுவதற்குப் பதிலாக, வளர மற்றும் வளர்ச்சிக்கான நமது அடிப்படைத் தேவையை அதிகரிக்கும் வழிகளில் பயன்படுத்த வேண்டும். நமது தொழில்நுட்பம் சூழல் சரிவை ஊக்குவிப்பதாலும், அதனால் ஏற்படும் கால்-அவுட் கலாச்சாரத்தாலும் நாம் அதில் பங்கேற்க வேண்டும் என்று அர்த்தமில்லை.
நிச்சயமாக, அழைப்பதற்கான நேரங்கள் உள்ளன, ஆனால் ஸ்மித் கல்லூரியின் பேராசிரியரான லோரெட்டா ஜே. ரோஸ் எழுதியது போல், அழைப்பதற்கான நேரங்களும் உள்ளன - வெட்கப்படுவதற்கு அல்ல, ஆனால் இணைப்பை உருவாக்குவதற்கும் வளர்ச்சிக்கு அனுமதிப்பதற்கும் ஆகும். "நான் உண்மையில் பொறுமையிழப்பது என்னவென்றால், அவர்கள் டீனேஜராக இருந்தபோது அவர்கள் 55 வயதாக இருக்கும்போது அவர்கள் சொன்ன விஷயத்திற்காக மக்களை அழைக்கிறார்கள்," என்று ரோஸ் கூறினார். "அதாவது, நாம் அனைவரும் சில சமயங்களில் டீன் ஏஜ் பருவத்தில் நம்பமுடியாத முட்டாள்தனமான விஷயங்களைச் செய்தோம், இல்லையா?... அழைப்பின் நடைமுறையின் அர்த்தம், அவர்கள் திரும்பி வந்தால் நீங்கள் எப்போதும் அவர்களுக்காக மேஜையில் இருக்கையில் இருக்க வேண்டும் என்பதாகும்."
தொழில்நுட்பத்தின் பயன்பாட்டை மேம்படுத்துவதற்கான மற்றொரு எடுத்துக்காட்டு, மறதிக்கான உரிமையை உள்ளடக்கிய சட்டங்கள் ஆகும், இது இணைய தேடுபொறிகளில் இருந்து மக்கள் அவர்களைப் பற்றிய தனிப்பட்ட தகவல்களை அகற்றுவதற்கான வழியை வழங்குகிறது. ஐரோப்பிய ஒன்றியம் மற்றும் பல நாடுகளில் இந்த விதி அமலில் உள்ளது. இது இன்னும் அமெரிக்காவிற்கு வரவில்லை என்றாலும், சமீபத்திய பியூ ரிசர்ச் கருத்துக்கணிப்பு 74% அமெரிக்கர்கள் இந்த யோசனையை ஆதரிப்பதாகக் கண்டறிந்துள்ளது. மேலும் சில செய்திகள் தங்கள் சொந்த முயற்சிகளை ஆரம்பித்துள்ளன. இந்த ஆண்டின் தொடக்கத்தில், பாஸ்டன் குளோப் அதன் "புதிய தொடக்கம்" திட்டத்தை அறிமுகப்படுத்தியது, இது கதைகளில் பெயரிடப்பட்டவர்கள் தகவலை புதுப்பிக்க அல்லது அகற்றுவதற்கு விண்ணப்பிக்க அனுமதிக்கிறது. "குறுகிய மற்றும் ஒப்பீட்டளவில் பொருத்தமற்ற குளோப் கதை பாடமாக இருக்கும் சாதாரண மக்களின் எதிர்காலத்தை பாதிக்க வேண்டும் என்பது எங்கள் நோக்கம் அல்ல" என்று குளோப் ஆசிரியர் பிரையன் மெக்ரோரி கூறினார். "குற்றவியல் நீதி அமைப்பைப் பொறுத்தவரை, இது நிறமுள்ள மக்கள் மீது சமமற்ற தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது என்பதே எங்கள் உணர்வு."
நாம் அனைவரும் மாற்றத்தை விரும்புகிறோம், நமக்கும் நம் சமூகத்திற்கும். அது நடக்க, நாம் மன்னிக்க அனுமதிக்கப்படும் ஒரு கலாச்சாரத்தை உருவாக்க வேண்டும் மற்றும் நம் தவறுகளிலிருந்து கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அதாவது மற்றவர்களை மன்னிப்பது, நம்மையும் மன்னிப்பது. நம் வாழ்வின் நோக்கம் சரியானதாக இருக்கக்கூடாது, ஆனால் எப்போதும் பாடுபடுவதும் சிறப்பாக செயல்படுவதும்தான். இந்த அடிப்படை உந்துதலுக்கு எதிராக நமது தொழில்நுட்பம் செயல்படும்போது, தொழில்நுட்பத்துடனான நமது உறவை மறுமதிப்பீடு செய்து, யாரும் வாழ விரும்பாத டிஸ்டோபியன் உலகத்தை உருவாக்க அனுமதிக்கிறோமா என்று நம்மை நாமே கேட்டுக்கொள்ள வேண்டும். இறையியலாளர் பார்பரா ஹோம்ஸ் கூறியது போல், “காதல் என்பது எல்லாவற்றிலும் மிகப்பெரிய மர்மம். காதல் ஒரு சூடான மற்றும் தெளிவற்ற உணர்வாக அல்ல, ஆனால் அன்பு நம்மை ஒன்றாக வைத்திருக்கும் உயிரூட்டும் சக்தியாக இருக்கிறது.
மூலம்
ஜெகதீஸ் கிருஷ்ணன் உளவியலாளர் மற்றும் சர்வதேச எழுத்தாளர்
